Hoe tegenslag je grootste cadeau wordt
Van rennen naar stilstaan
De lijn tussen jezelf op een gezonde manier uitdagen en fanatisme waardoor je je grenzen niet aanvoelt is soms flinterdun. Dit heb ik aan den lijve ondervonden door de knieblessure (luister hier de podcast ‘van rennen naar stilstaan’) die mij 9 jaar geleden bijna een jaar lang letterlijk volledig stil heeft gezet. Hierdoor kon ik niet anders dan stoppen met de signalen van mijn lijf te negeren. Laat ik je meenemen in mijn eigen zoektocht naar de juiste balans waardoor ik nadien inmiddels meerdere bergen heb beklommen, zo ook weer afgelopen zomer.
De belangrijkste les
Het grote cadeau wat ik 9 jaar geleden ontving van mijn knieën, is het op tijd aanvoelen van mijn grenzen waardoor ik deze niet langer te veel overschrijdt. Maar ook een gezonde vastberadenheid dat ik ondanks de extra uitdaging die mijn chronische knieblessure met zich meebrengt, steeds manieren vind om op een gezonde wijze mijn grenzen te verleggen. En dat is echt vaak zoeken geweest, zeker de eerste jaren. En nog altijd blijft het spannend of mijn knieën dit soort beklimmingen nog steeds aankunnen en of ik nog vooruit ga.
Een nieuwe uitdaging
Ik bevind me deze zomer aan de voet van het Triglav National Park bij Lake Bohinj in Slovenië. Wat een prachtige plek. Dit meer is zo adembenemend mooi met al haar groenblauwe kleuren en reusachtige bergen om haar heen. Ik besluit vanaf mijn camping aan dit meer de berg Vogel (1922 m) en Sija (1880m) te beklimmen. Ik neem de skilift om de eerste hoogtemeters te overbruggen en geniet van grandioos uitzicht over Bohinj en de bergtoppen er omheen. Vanaf daar start ik de hike naar boven.
Voluit ervaren
Ik laat me vervoeren door de grootsheid en diversiteit van de bergen in dit gebied. Wat ben ik toch dol op bergen en wat gaaf om deze klimuitdaging aan te gaan. Naast de adembenemende uitzichten en uitdagende klim geniet ik ook zo van de stilte. Even helemaal niets anders dan de bergen en ik. Het wordt ook steeds stiller in mijn hoofd. Ik voel de kracht in mijn lijf. Het geluk in mijn hart. En de enorme trots dat ik opnieuw - ondanks mijn chronische knieblessure en de verwachtingen van doktoren in - toch weer een berg beklim. Het lukt.
Natuurlijk, het doet nog steeds soms ook best pijn. Maar de liefde die ik sindsdien voel voor mijn lijf is zo veel groter dan ooit tevoren. Dus ik ben er voor mijn lijf, ook als het iets anders doet dan wat mijn strenge gedachten verwachten. Zoals de gedachte dat ik altijd maar door moet gaan. Ik hoor ze aan, bekijk ze liefdevol en luister naar mijn lijf.
Grenzen verleggen
Tot mijn grote geluk blijkt opnieuw dat mijn lijf meer kan dan mijn strenge gedachten mij doen denken. Zonder dat ik mijn lijf loop te pushen. En dus vervult mijn hart zich met onmetelijk veel dankbaarheid bij iedere top waar ik op sta.
Wanneer ik weer terug ben bij de skilift merk ik dat ik nog energie over heb. Ik vraag na hoe de verdere afdaling naar beneden, terug naar Lake Bohinj is. Een gewaagde keuze, want juist afdalen doet het meeste pijn aan mijn knieën en kan ervoor zorgen dat ik (even) niet meer goed kan lopen erna. Ze legt me twee routes voor. Een snelle route maar heel stijl en saai. Een langzame route, vrij geleidelijke afdeling en mooi. Ik kies voor de laatste.
Pijn aanvaarden én genieten
Terwijl ik afdaal geniet ik van meerdere mooie uitzichten over Lake Bohinj en ik vind verkoeling op het bospad wat naar beneden loopt. Tot mijn eigen verbazing ren ik zelfs sommige stukjes want soms is het zo stijl dat het prettiger is om snel te bewegen dan de pijn te voelen van het tegenhouden om te vallen. Ondertussen probeer ik steeds bewust contact te maken met mijn lijf zodat ik niet onbewust maar doorga ondanks te veel pijn. Het gaat boven verwachting goed en ik arriveer vol trots beneden bij de bus die me weer bij de andere kant van het meer afzet waar mijn camping ligt. 20 kilometer, 720 hoogtemeters en 6 uur lopen later zit ik moe maar voldaan weer in mijn stoeltje aan Lake Bohinj. Ik neem een verfrissende duik in dit heerlijke water. En zeg heel vaak dank je wel tegen mijn knieën en aai ze liefkozend.
Hersteltijd
De dagen na de klim doen m'n knieën best pijn maar ik merk dat het herstelt. Dus dat is een goed teken. Het is weer gelukt. De prijs die ik nu betaal is acceptabel, de ervaring die ik heb opgedaan is onbetaalbaar. Mogelijk kan ik dit soort beklimmingen over een paar jaar niet meer doen. Dus ik doe het nu.
Dat is misschien wel wat mijn knieblessure mij het meeste geleerd heeft: in het moment leven. Nu doen wat nu kan want misschien kan het later niet meer. En onwaarschijnlijk dankbaar zijn voor ieder stapje wat wel lukt, want ieder stapje is er een.
Op een liefdevolle manier je grenzen bewaken of verleggen
In de cursus Go with the flow ontdek je hoe je ook een meer liefdevolle relatie met jezelf kunt ontwikkelen waardoor je weer een gezonde balans vindt tussen ambitie en zelfzorg en tussen jou en de ander.
Voel je aan alles dat het tijd is om nog meer je eigen pad te bewandelen in je werk en daarbuiten? Schrijf je dan in voor het programma Live & Work in Flow. Mijn meest complete programma waarin je leert om jouw veelzijdige talenten te omarmen én in te zetten en je behoeften en diepe verlangens te volgen, gestoeld op een stevig fundament van zelfliefde.
Wil je op deze blog reageren? Stuur me gerust een berichtje op Linkedin, Instagram of via een mailtje.
